Onze visie

Ons motto is ‘The Art of Control’, maar hoe verzoenen we controle als kunstvorm?

Controle wordt hier als positief instrument ingezet! Het gaat in de eerste plaats over zelf-controle. Om je paard te kunnen controleren, moet je eerst jezelf kunnen controleren!

Met je paard controleren bedoelen we opnieuw in de eerste plaats het paard helpen zichzelf te controleren: in het wild is vluchtgedrag voor een paard van levensbelang maar een gedomesticeerd paard vindt veel meer baat bij een heel ander soort gedrag. We helpen daarom het paard bewuster te worden, bijvoorbeeld van zijn houding en beweging, opdat het leert onnodige spanning los te laten, meer balans te vinden, evenals een betere volgorde van beweging en zodoende ook meer stabiliteit, rust en zelfzekerheid.

We moeten daarvoor de ideale mentor zijn. Dus eerder hulp en advies en zeker geen dominantie en intimidatie, maar evenmin bemoedering en micromanagement.

Maar zijn wij daartoe in staat? Wanneer hebben we de nodige zelf-controle?

Om te beginnen moet iedereen zich heel bewust zijn, van zichzelf (het IK) evenals de omgeving (het NIET-IK). Zelf-controle impliceert de volgende 4 elementen: waarneming, beweging, gevoelens en gedachten. In een perfecte organisatie van die 4 is wat je waarneemt accuraat en de flow van waarnemingen ononderbroken, ben je perfect bewust van de vorm, beweging en verhouding tot elkaar, in tijd en ruimte, van elke lichaamsdeel, is je houding perfect uitgelijnd en ben je in balans, komt ondersteuning perfect van binnenuit, is er dus nergens onnodige spierspanning en is elke beweging gemakkelijk en zuiver. Je bent ook rustig en toch alert en gefocust, je bent ‘grounded’, je intenties zijn duidelijk en je hebt zelfvertrouwen.

Dit doet denken aan Shaolin Kung Fu! Maar door de geschiedenis zijn ook tal van voorbeelden van wat ‘paardenfluisteraars’ werd genoemd. In een recent verleden is er veel documentatie van de broeders Tom en Bill Dorrance (USA) en Kell B. Jeffery (Australië), over de unieke wijze hoe ze met paarden wisten om te gaan. Zij hadden zonder twijfel heel veel zelf-controle. Paarden voelen trouwens ontzettend goed ons zelf- en omgevingsbewustzijn.

Brengt ons bij de vraag hoe ver zijn wij verwijderd van dat ideaal? 

Daarvoor moeten we eigenlijk eerst weten wat we doen en wat blijkt: dat doen we heel dikwijls niet! Bijvoorbeeld weet je welke arm boven is wanneer je je armen kruist? Probeer ook eens snel je armen andersom te kruisen. Ging dat vlot?

Armen kruisen is een automatisme dat niet onmiddellijk schadelijk is maar andere automatismen zijn soms echt wel heel disfunctioneel, bijvoorbeeld een heel scheve houding. Je bent scheef zonder te weten hoe en tot nu was je waarschijnlijk ook niet bewust van dat je dat niet weet. Best heel confronterend, niet?!

Dus willen we naar dat ideaal toegroeien, dan moeten we beginnen met meer bewustzijn, van jezelf en van de omgeving! 

Zelf-controle is functie van de juiste activatie van de spieren. Senso-motoriek is voelen en op basis daarvan aansturen en activeren. Maar als het voelen slecht is, dan is de aansturing ook slecht. Dat zorgt dan voor heel gebrekkig balansvermogen en omdat balanceren niet lukt, gaan we opspannen om evenwicht te bewaren tot zelfs verstijven. Die spanning zit dan in spieren die eigenlijk dienen voor beweging en die beweging kan niet zuiver meer uitgevoerd worden wegens die (eigenlijk onnodige) spanning. Toch voelt dit allemaal voor de persoon als ‘eigen’. Die houding en beweging behoren tot zijn/haar ‘zelf-beeld’ en daaraan wijzigen voelt zelfs vreemd!

Dus voor meer zelf-controle als ruiter, moet het zelf-beeld wijzigen! Dat is om te beginnen omdat zelden typische ruitervaardigheden tot iemands zelf-beeld behoren (tenzij waarschijnlijk bij stammen waar kinderen te paard opgroeien). Maar de andere reden is dat anders automatismen, zoals heel scheef zijn, voor altijd fatale obstakels blijven om ooit een goede ruiter te worden. Het zelf-beeld wijzigen vereist echter de kennis van een fundamentele aanpak want iets mechanisch herhalen verandert het zelf-beeld niet!

En laat dat nu net de grote troef bij EquiTrain zijn: kennis!  

Natuurlijk over de rijkunst, anatomie, biomechanica en zoveel meer, maar er wordt vooral hard ingezet in het zo goed mogelijk begrijpen en optimaliseren van de leerprocessen.

Enkel kennis helpt duurzame groei naar een resultaat dat mooi is!

'Ideally, equestrian techniques combine art and science.

The central point here is that once you got the science sorted out, you can go ahead and concentrate on the art.

uit 'Equitation Science' van Dr Paul McGreevy en Dr Andrew McClean